روییده ام به باغ غریبی خزان زده
افتاده ام ز اسب اصیلی عنان زده
این عرصه عرصه ی من و جولان من نبود
من با یقین اسیر کثیری گمان زده
انگشت حیرت است به دندان چو دیده گرگ
جایش به قلب گله ی میشان شبان زده
گر آسمان بزیر کشانند عجیب نیست
مثل کنون که خاک سر از آسمان زده
در سایه سار سرو قدم باغبان شدند
اکنون به پیکرم تبرش باغبان زده
با آن برودتی که گرفته مزاجشان
آتش درون سینه ی تنگم زبان زده
فهمیده ام به قلب زمستان روزگار
هر کس ز هر جهت که رسیده زیان زده
تا ریخت قدوم دُردی ات در جامم
مستیه می آمیخته شد با کامم
دیگر به جز از لبت ننوشیدم می
زیرا که به وقت درد شد درمانم
دل با تو هوای دل سپردن دارد
با اخم تو انتظار مردن دارد
بی تو قدحی برای نوشیدن نیست
با قند لب تو چای خوردن دارد
دستان تو خورشید نشانم داده
قند لب تو شهد بیانم داده
چون پای به قلب تیره ام بنهادی
خورشید صفا به آسمانم داده
من مست مدام موی وهم انگیزت
درگیر دو چشم مست مجنون خیزت
رو کرده خدا ، تورا عطا کرده به من
مدهوش شدم از آن لب درّ ریزت
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم تمام عیش دنیا را
به دنیا حال خوب من برابر هست با دنیا
ندارم به ز این تحفه که بخشم یار زیبا را
نباشد در توان من جدل با صاحبان جاه
ولیکن پا به پاپوشم بگویم این تمنا را
که باشد بهترین بدعت غنیمت بردن ایام
چه قابل باشد این جان و سمرقند و بخارا را
از عشق تو لبریزم
می بارم و می ریزم
دوریست رقیب من
با هجر گلاویزم
با یاد تو سرمستم
وز بودن تو هستم
قدیسه ی زیبایی
ای وسوسه انگیزم
روزم به امیدت شب
هر شب به امیدت روز
با فکر و خیالت من
از غیر تو بگریزم
بردی ز حقیرت دل
کردی به دلم منزل
از شوق رضای تو
سر رفته و سر ریزم
در خویش تورا بینم
در من نبود جز تو
قند است مزاج من
ای ابر شکر ریزم
من رخت سفید عشق
بر تن زده ام ای جان
از اینهمه زرق و برق
غیر از تو بپرهیزم
