هوس

یک شب بر آسمان چو فتاد از قضا نگه

برخورد ناگهان نطر چشم من به مَه

دل باخت آنچنان که گویی دل نداشته

خنده به لب و اشک به چشمش رسید گَه

هر شب به انتطار قمر رو به آسمان

او می نشست تا که مرادش رسد ز رَه

وقتی که قرص ماه هلالی نحیف شد

از نیمه تا گذشت و رسید آن شب سیَه

سرخورده گشت و نادم ازین قسمت عجیب

ناچار و نا امید و دل آزرده سر به تَه

گفتا که حرمت دل و دلبر مقدس است

نِی از سر هوس بدهی دل به کوه و کَه

باید که زرشناس بود زر نگاهدار

تا ارزشش بداند و بر او کند نگَه

باید که یار مونس لیل و نهار بود

نِی در مدار روشن روز و شب سیَه

بیچار چون منی کی دلی بسپرد به تو

بیچاره آن شبی که دلش خوش کند به مَه