ربی

اشاره ای به منِ رو سیاه کن ربی

تمام دلخوشیم را تباه کن ربی

بپوش جامه ی نو بر تن و بهارم کن 

برای مبدا من فکر راه کن ربی

نطر به غیر تو کردم که برف پوش شدم 

برای مقصد تازه نگاه کن ربی

بِکِش تو ماهیِ ذهنم ز عمق این دریا

بُکُش غرور مرا و گناه کن ربی

ببین به فکر جوابم به فکر آب و نان

بگیر عیش مرا غرق آه کن ربی

بیا و جامه ی کعبه به روزگارم کن 

دوباره سقّ مرا هم سیاه کن ربی

پای یک گوشه نگاهت عشق زانو می زند

پای یک گوشه نگاهت عشق زانو می زند

ماه بهر دیدنت پیش خدا رو می زند

قامتت تا آسمان سر بر فلک بنهاده ای

باد از زلف پریشانت به هر سو می زند

دوبیتی ، مپندار

خرّم آن دیده که رویت  به تماشا باشد 
سرخوش آن دل که ز یاد تو هویدا باشد
تو مپندار گر از دیده ی ما دور شدی
دل ما در پی معشوقه ی زیبا باشد

 

با قند لب تو چای خوردن دارد

تا ریخت قدوم دُردی ات در جامم
مستیه می آمیخته شد با کامم
دیگر به جز از لبت ننوشیدم می
زیرا که به وقت درد شد درمانم

 

دل با تو هوای دل سپردن دارد
با اخم تو  انتظار مردن دارد
بی تو قدحی برای نوشیدن نیست
با قند لب تو چای خوردن دارد 

 

دستان تو خورشید نشانم  داده
قند لب تو شهد بیانم داده 
چون پای به قلب تیره ام بنهادی 
خورشید صفا به آسمانم داده

 

من مست مدام موی وهم انگیزت 
درگیر دو چشم مست مجنون خیزت
رو کرده خدا ، تورا عطا کرده به من
مدهوش شدم از آن لب درّ ریزت

دوبیتی کاسه خون

لقمه در کاسه ی خون میزنم و می خندم 
در به روی همگی غیر خودش می بندم
کاش من با چکنم های درون چون فرهاد
می شد آن کوه سر راه، چو او می کندم

ترک شیرازی

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم تمام عیش دنیا را 

به دنیا حال خوب من برابر هست با دنیا

ندارم به ز این تحفه که بخشم یار زیبا را 

نباشد در توان من جدل با صاحبان جاه 

ولیکن پا به پاپوشم بگویم این تمنا را

که باشد بهترین بدعت غنیمت بردن  ایام

چه قابل باشد این جان و سمرقند و بخارا را

دوبیتی 06

خدا امیدوارم کن که جز تو

برای رو زدن راهی ندارم

بروی غصه هایم چشم بستی

دگر نشمار این جرم و خطایم

دوبیتی05

گاه گاهی گذر از زهد و دعایی خوب است

لحظه ای بیخبری،سر به هوایی خوب است

من اگر باشم و دلدارم و کامی شیرین 

از خدا هیچ نخواهم که همین مطلوب است

زلف پریشان

پای یک گوشه نگاهت عشق زانو می زند

ماه بهر دیدنت پیش خدا رو می زند

قامتت تا آسمان،سر بر فلک بنهاده ای

باد از زلف پریشانت به هر سو می زند

یارا

دوبیتی

یارا نگذاری بخودم حال خودم را

چون چشم بجنبانم و بینم که اسیرم

درگیر خودت کن و زمن فاصله ام ده 

تا خواب نمانم و در این خواب بمیرم

#سید_مرتضی_مهدیزاده