ای بهترین تغزل دیوان روزگار

ای از انار سرخی لبهای تو فُزون

ای از مدار، قدرت احساس تو برون

ای بهترین تغزل دیوان روزگار

ای با تو سرفراز بدون تو سرنگون

ای چشم های مست تو چون شیشه عسل

لعل از ازل چنان تو ندیده ست تا کنون

تا پلک می زنی تو به مژگان وحشی ات

بد می کِشد دل عَزَبم را به خاک و خون

در پیچش است موی تو حیران به راه باد

شعله کشان شراره زنان می وزد جنون

وای از قدت که کرد قیامت محال را

الماس خوش تراش به دنیای من شگون

بر تن ز سِحر چشم تو رخت اسارت است

کی  می رود ز دل صنمی کز نظر برون

دوبیتی ، مپندار

خرّم آن دیده که رویت  به تماشا باشد 
سرخوش آن دل که ز یاد تو هویدا باشد
تو مپندار گر از دیده ی ما دور شدی
دل ما در پی معشوقه ی زیبا باشد

 

با قند لب تو چای خوردن دارد

تا ریخت قدوم دُردی ات در جامم
مستیه می آمیخته شد با کامم
دیگر به جز از لبت ننوشیدم می
زیرا که به وقت درد شد درمانم

 

دل با تو هوای دل سپردن دارد
با اخم تو  انتظار مردن دارد
بی تو قدحی برای نوشیدن نیست
با قند لب تو چای خوردن دارد 

 

دستان تو خورشید نشانم  داده
قند لب تو شهد بیانم داده 
چون پای به قلب تیره ام بنهادی 
خورشید صفا به آسمانم داده

 

من مست مدام موی وهم انگیزت 
درگیر دو چشم مست مجنون خیزت
رو کرده خدا ، تورا عطا کرده به من
مدهوش شدم از آن لب درّ ریزت