ای بهترین تغزل دیوان روزگار

ای از انار سرخی لبهای تو فُزون

ای از مدار، قدرت احساس تو برون

ای بهترین تغزل دیوان روزگار

ای با تو سرفراز بدون تو سرنگون

ای چشم های مست تو چون شیشه عسل

لعل از ازل چنان تو ندیده ست تا کنون

تا پلک می زنی تو به مژگان وحشی ات

بد می کِشد دل عَزَبم را به خاک و خون

در پیچش است موی تو حیران به راه باد

شعله کشان شراره زنان می وزد جنون

وای از قدت که کرد قیامت محال را

الماس خوش تراش به دنیای من شگون

بر تن ز سِحر چشم تو رخت اسارت است

کی  می رود ز دل صنمی کز نظر برون

خزان

روییده ام به باغ غریبی خزان زده

افتاده ام ز اسب اصیلی عنان زده

این عرصه عرصه ی من و جولان من نبود

من با یقین اسیر کثیری گمان زده

انگشت حیرت است به دندان چو دیده گرگ

جایش به قلب گله ی میشان شبان زده

گر آسمان بزیر کشانند عجیب نیست

مثل کنون که خاک سر از آسمان زده

در سایه سار سرو قدم باغبان شدند

اکنون به پیکرم تبرش باغبان زده

با آن برودتی که گرفته مزاجشان

آتش درون سینه ی تنگم زبان زده

فهمیده ام به قلب زمستان روزگار

هر کس ز هر جهت که رسیده زیان زده

پای یک گوشه نگاهت عشق زانو می زند

پای یک گوشه نگاهت عشق زانو می زند

ماه بهر دیدنت پیش خدا رو می زند

قامتت تا آسمان سر بر فلک بنهاده ای

باد از زلف پریشانت به هر سو می زند

دولت عشق

 

از عشق فرمودی و من شوریده و شیدا شدم

فرتوت بودم ، پای تو زیبا رخ و رعنا شدم

 

قبل از تو هستم نیست و چون قطره ای ناچیز بود

بعد از تو در جوش و خروش مواج چون دریا شدم

 

اکسیر شور عشق را تکثیر کردی کین چنین

بوی تو استنشاق شد دَرهم بدم سرپا شدم

 

تابید مهر ماه تو بر روزگار شام من

تا روز شد احوال من بی جان بدم احیا شدم

 

امید دارم تا تو را دارم ، نیاز غیر نیست

تحت لوای دولت عشقت چنین برنا شدم

شکر لله که خدا خواست غلامت هستم

شکر لله که خدا خواست غلامت هستم

دیر عمریست که مدیون مرامت هستم

پیله بودم به درت گرد تو پروانه شدم

نوش شد شربت خونرنگ و خرابت هستم

آن نکو روی شما برد همه هوشم را

سخت سودا زده ی جاه و جلالت هستم

داده ام هر شب و هر روز به سمت تو سلام

هفته ها منتطر قند بیانت هستم

چشم بر راه , جوانی ز کفم رفت ولی

تا لحد منتطر گوشه نگاهت هستم

نمک سفره ی تو خون شده در رگهایم 

من مسلمان دو ابروی کمانت هستم

هر چه دارم ز بزرگی تو دارم ای دوست

مات و مبحوت کمالات و مقامت هستم

 

 

دوبیتی ، مپندار

خرّم آن دیده که رویت  به تماشا باشد 
سرخوش آن دل که ز یاد تو هویدا باشد
تو مپندار گر از دیده ی ما دور شدی
دل ما در پی معشوقه ی زیبا باشد

 

زلف پریشان

پای یک گوشه نگاهت عشق زانو می زند

ماه بهر دیدنت پیش خدا رو می زند

قامتت تا آسمان،سر بر فلک بنهاده ای

باد از زلف پریشانت به هر سو می زند