سبزه روی بهار

گره زدم دل خود را به چین دامن یار
به خار هر مژه اش کرد مرغ سینه شکار 

به باد داد تمام دعا و زهد و نیاز
جوان شدم به نگاه پر از محبت یار 

چنان ز عطر وجودش خیال از سر رفت 
که در میان دل من دگر نمانده قرار 

شده زمین و زمان الغرض گرفتارش 
به ذوق آمده باد هم ز رقص زلف نگار 

چه آمده به سر عاشقت که دور تو
ز خشت های پر احساس دل کشید حصار 

چه کرده ای که به هر سو روم تورا بینم 
و هر چه از تو بگویم شود کلام قصار 

ربود هوش من آن مُشک موی مشکینت
تو در کنار منی هوش آیدم به چه کار

به عمر کوته گل کن نگاه ای گل رو
بیا و عرصه به آغوش این دمن بسپار 

مراد سینه پر درد روزگار تویی
تو آرزوی کویری تو سبزه روی بهار