ای بهترین تغزل دیوان روزگار

ای از انار سرخی لبهای تو فُزون

ای از مدار، قدرت احساس تو برون

ای بهترین تغزل دیوان روزگار

ای با تو سرفراز بدون تو سرنگون

ای چشم های مست تو چون شیشه عسل

لعل از ازل چنان تو ندیده ست تا کنون

تا پلک می زنی تو به مژگان وحشی ات

بد می کِشد دل عَزَبم را به خاک و خون

در پیچش است موی تو حیران به راه باد

شعله کشان شراره زنان می وزد جنون

وای از قدت که کرد قیامت محال را

الماس خوش تراش به دنیای من شگون

بر تن ز سِحر چشم تو رخت اسارت است

کی  می رود ز دل صنمی کز نظر برون

خزان

روییده ام به باغ غریبی خزان زده

افتاده ام ز اسب اصیلی عنان زده

این عرصه عرصه ی من و جولان من نبود

من با یقین اسیر کثیری گمان زده

انگشت حیرت است به دندان چو دیده گرگ

جایش به قلب گله ی میشان شبان زده

گر آسمان بزیر کشانند عجیب نیست

مثل کنون که خاک سر از آسمان زده

در سایه سار سرو قدم باغبان شدند

اکنون به پیکرم تبرش باغبان زده

با آن برودتی که گرفته مزاجشان

آتش درون سینه ی تنگم زبان زده

فهمیده ام به قلب زمستان روزگار

هر کس ز هر جهت که رسیده زیان زده

احمد

 

 

سنبل و سرسبد دین مبین است احمد

ختم پیغامبران عرش نشین است احمد

نبود در خور شآنش سخنی جز قران

رحمت واسعه از بهر زمین است احمد

گر سگی پوزه به دریا بزند عیبی نیست

چون ز هر پاکتری پاکترین است احمد

میلیون ها علی و فاطمه دارد مولا

به فدایش همه افلاک و زمین است احمد

خلق گردیده جهان با مژه بر هم زدنش

علت خلقت فردوس برین است احمد

وعده داده است خداوند جمال او را

جلوه ی ثانی رب العالمین است احمد

 

با قند لب تو چای خوردن دارد

تا ریخت قدوم دُردی ات در جامم
مستیه می آمیخته شد با کامم
دیگر به جز از لبت ننوشیدم می
زیرا که به وقت درد شد درمانم

 

دل با تو هوای دل سپردن دارد
با اخم تو  انتظار مردن دارد
بی تو قدحی برای نوشیدن نیست
با قند لب تو چای خوردن دارد 

 

دستان تو خورشید نشانم  داده
قند لب تو شهد بیانم داده 
چون پای به قلب تیره ام بنهادی 
خورشید صفا به آسمانم داده

 

من مست مدام موی وهم انگیزت 
درگیر دو چشم مست مجنون خیزت
رو کرده خدا ، تورا عطا کرده به من
مدهوش شدم از آن لب درّ ریزت

نرسیدن

یک طرف این منم از عشق سراسر لبریز
آن طرف سر به هوا هستی و در حال گریز 

تو که تسلیم قضایی و نمی دانی من
شدم از هرجهت از عشق خروشان سرریز

حکم این رابطه گرچه نرسیدن باشد
میکنم هردم ازین شرع حراسان پرهیز 

در موازات مقرر شده حال من و تو 
شکوه دارم من ازین فصل بد حزن انگیز 

وانمیشد به رویت دیده گرمم ای کاش 
یا نمیکرد طلوع، شمس رخت از تبریز 

چه کنم ره به طریقت بروم یا ره دل؟
شرر افکنده به جانم حوسی آتش خیز