یه روزی روزگاری

 

یه روزی روزگاری تواوج بیقراری

مرغ دلم زسینه پر زدو شد فراری

 

پرسیدمش چراتو از آشیون پریدی

نکنه از دل من رنجیدی و بریدی

 

 

گفتش بمن نه اصلا دلت نبوده کاره

تقصیر قلب من بود تنگ هوای یاره

 

پریدم و پریدم تا به حرم رسیدم

طراوت حسین و آخر دیدی چشیدم

 

به عشق این زیارت تا حالا زنده بودم

فقط ز دوری تو از کوچکی می خوندم

بعد هزار و اَندی تازه بهش رسیدم

 

بگم یه لحظه اش رو به سیم و زر نمی دم

 

 

می خوام بدونی که من رو بومش لونه کردم

نمک گیر حسینم دل رو دیونه کردم