یک طرف این منم از عشق سراسر لبریز
آن طرف سر به هوا هستی و در حال گریز
تو که تسلیم قضایی و نمی دانی من
شدم از هرجهت از عشق خروشان سرریز
حکم این رابطه گرچه نرسیدن باشد
میکنم هردم ازین شرع حراسان پرهیز
در موازات مقرر شده حال من و تو
شکوه دارم من ازین فصل بد حزن انگیز
وانمیشد به رویت دیده گرمم ای کاش
یا نمیکرد طلوع، شمس رخت از تبریز
چه کنم ره به طریقت بروم یا ره دل؟
شرر افکنده به جانم حوسی آتش خیز
لقمه در کاسه ی خون میزنم و می خندم
در به روی همگی غیر خودش می بندم
کاش من با چکنم های درون چون فرهاد
می شد آن کوه سر راه، چو او می کندم
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم تمام عیش دنیا را
به دنیا حال خوب من برابر هست با دنیا
ندارم به ز این تحفه که بخشم یار زیبا را
نباشد در توان من جدل با صاحبان جاه
ولیکن پا به پاپوشم بگویم این تمنا را
که باشد بهترین بدعت غنیمت بردن ایام
چه قابل باشد این جان و سمرقند و بخارا را
از عشق تو لبریزم
می بارم و می ریزم
دوریست رقیب من
با هجر گلاویزم
با یاد تو سرمستم
وز بودن تو هستم
قدیسه ی زیبایی
ای وسوسه انگیزم
روزم به امیدت شب
هر شب به امیدت روز
با فکر و خیالت من
از غیر تو بگریزم
بردی ز حقیرت دل
کردی به دلم منزل
از شوق رضای تو
سر رفته و سر ریزم
در خویش تورا بینم
در من نبود جز تو
قند است مزاج من
ای ابر شکر ریزم
من رخت سفید عشق
بر تن زده ام ای جان
از اینهمه زرق و برق
غیر از تو بپرهیزم
نه روز روزگارش مثل روزه
نه شبهاش رنگ و بوی ماه داره
حواس روزگارش پرت انگار
همیشه توی سینه اش آه داره
به روی دلخوشی ها چشم بسته
برا غصه دلی آگاه داره
به هر دشت و دمن خونده فراغی
به لب هاش غزلی جانکاه داره
گمونم دل زلیخایی کشیده
که دائم سر میون چاه داره
نگارش دیگه بی نام و نشونه
که یکسر حوس بیراه داره
به دنبالش جلو چشم رقیبون
سر جنگ با قشون شاه داره
دوچشمونش به راه قاصدک هاست
هوای دلبر دلخواه داره
خدا امیدوارم کن که جز تو
برای رو زدن راهی ندارم
بروی غصه هایم چشم بستی
دگر نشمار این جرم و خطایم
گاه گاهی گذر از زهد و دعایی خوب است
لحظه ای بیخبری،سر به هوایی خوب است
من اگر باشم و دلدارم و کامی شیرین
از خدا هیچ نخواهم که همین مطلوب است
پای یک گوشه نگاهت عشق زانو می زند
ماه بهر دیدنت پیش خدا رو می زند
قامتت تا آسمان،سر بر فلک بنهاده ای
باد از زلف پریشانت به هر سو می زند
فارغ از دنیا و ما فی های آن
گوشه ای دور از هیاهوی زمین
دورتر از باد هنگام عبور
کورسوتر از دو چشم مادرم
گوشه ای ماوا و مأمن میکنم
کین دو روز عمر راحت بگذرد ...
این لحظه ها تکرار داره
ایران دلی بیدار داره
پشت ولایت تا شهادت
این خاک ما عمار داره
ما حیدری،از نسل سلمان
تجهیز با تقوا و ایمان
ما ذوالفقار در نیامیم
آماده ایم از بهر جانان
پای جای پای حق گذاریم
ما کشوری حیدر مداریم
در انتظار یک اشاره
ما تا شهادت رهسپاریم
ایرانی یعنی کوه غیرت
یعنی که سر تا پا بصیرت
یعنی شجاعت پیشه کردن
ایرانی یعنی کاوه همّت
اینگونه می گوید ولیّم
ما افسران جنگ نرمیم
در جبهه های حق وباطل
ما در پی احقاق حقیم
سرلوحه و سرمشقمان هم
نوآوری و ابتکارست
با فکر می روید گل عشق
اینجا که آتش بإختیارست
ما آن نهال خرد بودیم
کز خون یاران قد کشیدیم
صف بسته در پیکار تحریم
بر خواستگاه خود رسیدیم
ایرانی یعنی کوه غیرت
یعنی که سر تا پا بصیرت
یعنی شجاعت پیشه کردن
ایرانی یعنی کاوه همّت
#سید مرتضی مهدیزاده
